finallywhat@gmail.com
Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009
Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009
Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009
Σαρωνόμενο τοπίο (Scanscape) Του Mike Davis
Όσο η ζωή στην πόλη γίνεται αγριότερη, τα διάφορα κοινωνικά περιβάλλοντα υιοθετούν στρατηγικές και τεχνολογίες ασφάλειας σύμφωνα με τα μέσα που διαθέτουν. […] Στο μέτρο που αυτά τα μέτρα ασφαλείας είναι αντιδράσεις προς τους κλυδωνισμούς της πόλης, μπορεί να μιλήσει κανείς για μια «τεκτονική των ταραχών», που μέσα από αλλεπάλληλα επεισόδια διαστρέφει και ανασχηματίζει τον αστικό χώρο. Μετά την εξέγερση στο Watts, για παράδειγμα, οι κορυφαίοι μεγαλοϊδιοκτήτες γης του Λος Άντζελες οργάνωσαν μια μυστικοπαθή «Επιτροπή των 25», για να αντιμετωπίσουν όσες απειλές των προσπαθειών ανασυγκρότησης θα έπεφταν στην αντίληψή τους. Μετά την προειδοποίηση από το LAPD [Los Angeles Police Department, η Αστυνομική Διεύθυνση του Λος Άντζελες] ότι επίκειται μια μαύρη «πλημμύρα» να ξεχειλίσει από το κέντρο της πόλης, η Επιτροπή εγκατέλειψε τις προσπάθειες αναζωογόνησης του γερασμένου χρηματοοικονομικού και εμπορικού τομέα. Αντιθέτως, έπεισε τη Δημαρχία να επιδοτήσει τη μεταστέγαση των τραπεζών και των κεντρικών γραφείων διαφόρων επιχειρήσεων σ’ έναν καινούργιο χρηματοοικονομικό τομέα στην κορυφή του Bunker Hill, μερικά τετράγωνα προς τα δυτικά. Ο δημοτικός φορέας ανασυγκρότησης, λειτουργώντας ουσιαστικά ως έμμισθο όργανο, κατέβαλε τις εγγυήσεις για τις απώλειες των επενδύσεων της Επιτροπής στην παλιά επιχειρηματική ζώνη, προσφέροντας εκπτώσεις πολύ κάτω από την εμπορική αξία των αστικών γηπέδων μέσα στον καινούργιο πυρήνα.
Κλειδί για την επιτυχία της στρατηγικής αυτής, που χαιρετίστηκε ως «αναγέννηση» του Downtown, ήταν ο φυσικός διαχωρισμός του νέου τομέα και των αξιών της γης σε αυτόν, πίσω από έναν προμαχώνα από βαθμιδωτές περιφράξεις, τσιμεντοκολώνες και τείχη από αυτοκινητοδρόμους. Οι παραδοσιακές πεζοδιαβάσεις μεταξύ του Bunker Hill και του παλιού οικονομικού πυρήνα της πόλης ξηλώθηκαν, και η κυκλοφορία των πεζών ανυψώθηκε πάνω από το επίπεδο του δρόμου, με τη μορφή εναέριων διαβάσεων, η πρόσβαση στις οποίες είναι ελεγχόμενη από τα συστήματα ασφαλείας κάθε ουρανοξύστη. Αυτή η ριζική ιδιωτικοποίηση του δημόσιου χώρου του Downtown –με τις δυσοίωνες φυλετικές της νύξεις– πραγματοποιήθηκε χωρίς σημαντικό δημόσιο αντίλογο.
Οι ταραχές του 1992 δικαίωσαν την προνοητικότητα των σχεδιαστών του Οχυρού Downtown. Ενώ ολόκληρη η παλιά επιχειρηματική ζώνη γινόταν γυαλιά-καρφιά, το Bunker Hill στάθηκε στο ύψος του ονόματός του. Με το πάτημα ενός κουμπιού στα χειριστήριά τους, τα προσωπικά ασφάλειας των ουρανοξυστών των μεγάλων τραπεζών ήταν σε θέση να αποκόψουν κάθε πρόσβαση προς τα πολύτιμα ακίνητά τους. Αλεξίσφαιρα ατσάλινα ρολά ξεδιπλώνονταν για να καλύψουν τις ισόγειες εισόδους, οι κυλιόμενες κλίμακες ακινητοποιούνταν ακαριαία και οι ηλεκτρονικές κλειδαριές σφράγιζαν τις πεζοδιαβάσεις. Όπως σημείωνε η Los Angeles Business Journal, η επιτυχία των αμυντικών μέτρων της επιχειρηματικής έδρας του Downtown που δοκιμάστηκαν σε πραγματικές ταραχές, τόνωσε τη ζήτηση για νεότερα και πιο εξελιγμένα μέτρα φυσικής ασφάλειας.
Μία από τις συνέπειες αυτής της ζήτησης ήταν ότι τα όρια μεταξύ αρχιτεκτονικής και επιβολής της δημόσιας τάξης έγιναν ακόμα πιο συγκεχυμένα. Το LAPD έγινε κεντρικός παράγοντας στη διαδικασία ανασχεδιασμού του Downtown. Κανένα μείζον πρόγραμμα δεν προχωρούσε πια χωρίς τη συμμετοχή του. Εκπρόσωποι της αστυνομίας άσκησαν με επιτυχία πιέσεις ενάντια στην πρόβλεψη δημόσιων αποχωρητηρίων («σκηνές εγκλημάτων», κατά τη γνώμη τους) και την ανοχή της παρουσίας πλανόδιων μικροπωλητών («τσιλιαδόροι για εμπόρους ναρκωτικών»). Οι ταραχές προσέφεραν, εξάλλου, στα αστυνομικά τμήματα των προαστίων το πρόσχημα να διευρύνουν τη συμμετοχή τους σε ζητήματα πολεοδομικά και χωροταξικά. Στο εύπορο Thousand Oaks, για παράδειγμα, ο σύνδεσμος του Σερίφη στην πολεοδομική επιτροπή έπεισε τον δήμο να θέσει εκτός νόμου τους παράδρομους ως «προτεραιότητα πρόληψης της εγκληματικότητας».
Η βιντεοσκόπηση των ανασυγκροτούμενων περιοχών του Downtown επεκτάθηκε, στο μεταξύ, στους χώρους στάθμευσης, τους ιδιωτικούς πεζόδρομους και τις πλατείες. Η σφαιρική αυτή επιτήρηση συνιστά ουσιαστικά ένα σαρωνόμενο τοπίο (scanscape) – έναν χώρο προστατευτικής ορατότητας, που καθορίζει όλο και περισσότερο πού αισθάνονται ασφαλείς στο Downtown οι εργαζόμενοι των γραφείων και οι τουρίστες μεσαίου εισοδήματος. […]
Αναπόφευκτα, η επιτήρηση κλειστού κυκλώματος αργά ή γρήγορα θα ενσωματωθεί σε οικιακά συστήματα ασφαλείας, για να προκύψει μια φαινομενικά αδιάσπαστη συνέχεια επιτήρησης ολόκληρης της καθημερινής ρουτίνας. Πράγματι, το πολυτελές λάιφ στάιλ σύντομα θα καθορίζεται από την ικανότητα να συντηρούνται «ηλεκτρονικοί φύλακες άγγελοι» που θα προσέχουν τον ιδιοκτήτη και σημαντικά άλλα πρόσωπα στην προσωπική τους ζωή. Ένας ειδικός σε θέματα ασφαλείας στο Beverly Hills, που εμπορεύεται κρυφά συστήματα βιντεοσκόπησης που επιτρέπουν σε εύπορους εργαζόμενους γονείς να επιτηρούν τις χαμηλά αμειβόμενες νταντάδες και υπηρέτριες, συνέκρινε την έκρηξη των πωλήσεων που ακολούθησε τη δίκη της Louise Woodward το 1997 (της βρετανίδας νταντάς που κατηγορήθηκε ότι δολοφόνησε ένα νήπιο στη περιοχή της Βοστώνης), με το σπρωξίδι της μεσαίας τάξης στα τοπικά καταστήματα όπλων μετά τις ταραχές του 1992. Τα επιστημονικά και τεχνολογικά περιοδικά, από τη μεριά τους, καλωσόρισαν πρόσφατα την έλευση της «ψηφιακής υπερ-επιτήρησης», που βασίζεται σε γκάτζετ όπως ραντάρ τσέπης, βιντεοκάμερες με μήκος κύματος χιλιοστών, συσκευές υπερύθρων αυτόματου εντοπισμού, κλειδιά φωνής, συσκευές διακτυλοσκόπησης καθώς και θερμικής απεικόνισης προσώπου.
.....................................................................
Μια πρώτης τάξεως πλατφόρμα για την καινούργια αυτή τεχνολογία επιτήρησης έμελλε να είναι ένας αναχρονισμός του 19ου αιώνα: ο ουρανοξύστης. Τα ψηλά κτήρια γίνονται όλο και πιο «ευαίσθητα» και εφοδιάζονται με θανατηφόρα ισχύ πυρός. Ο ουρανοξύστης με τον κεντρικό ηλεκτρονικό εγκέφαλο στην κινηματογραφική ταινία Die Hard I (ουσιαστικά, ο Πύργος Fox-Pereira του F. Scott Johnson στην Century City) προοιωνίζει μια καινούργια γενιά αρχιτεκτονικών αντιηρώων, καθώς τα έξυπνα κτήρια είτε μάχονται το κακό είτε γίνονται πιόνια του. Το αισθητηριακό σύστημα πολλών από τους νεόκτιστους πύργους γραφείων στο Λος Άντζελες ήδη διαθέτει πανοπτική θέαση, όσφρηση, ευαισθησία στη θερμότητα, την υγρασία και την κίνηση και, σε μερικές περιπτώσεις, την ακοή. Ορισμένοι αρχιτέκτονες σήμερα προβλέπουν ότι μια μέρα οι υπολογιστές τεχνητής νοημοσύνης ενός κτηρίου θα μπορούν αυτόματα να ανιχνεύουν και να ελέγχουν το σύνολο του ανθρώπινου πληθυσμού του, ίσως ακόμη και να ανταποκρίνονται στις συναισθηματικές διακυμάνσεις του, ιδίως τον φόβο ή τον πανικό. Χωρίς αυτό να καθιστά περιττό το προσωπικό ασφαλείας, το ίδιο το κτήριο θα είναι ικανό να χειρίζεται μόνο του τις κρίσεις, μικρές (π.χ. να διατάσσει στους περαστικούς να εξέλθουν από το κτήριο ή να τους απαγορεύει να χρησιμοποιούν τα αποχωρητήρια) αλλά και μεγαλύτερες (π.χ. να παγιδεύει τους διαρρήκτες μέσα σε κάποιον ανελκυστήρα).
Απόσπασμα από το βιβλίο του Mike Davis Πέρα από το Blade Runner. Αστικός έλεγχος – Η οικολογία του φόβου, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις futura σε μετάφραση Νίκου Ηλιάδη. [ISBN 978-960-6654-53-4 / 280 σελ. / 18,80 ευρώ
Το post έγινε απο τον Ανδρέα Μητρόπουλο
Metropolis-από Giorgio Agamben
αποσπάσματα απο το κείμενο:
http://www.blackout.gr/keimena/93
Πριν από αρκετά χρόνια είχα μια συζήτηση με τον Guy (Debord) τον οποίο θεωρούσα πολιτικό φιλόσοφο. Σε κάποιο σημείο αυτής της συζήτησης ο Guy με διέκοψε και μου είπε: “Κοίτα, δεν είμαι φιλόσοφος είμαι στρατηγός". Αυτή η δήλωση με γοήτευσε επειδή συνήθιζα να τον βλέπω ως φιλόσοφο, όπως φιλόσοφο έβλεπα και τον εαυτό μου. Αλλά νομίζω πως αυτό που εννοούσε είναι ότι κάθε σκέψη, όσο διαφανής, γενική ή αφηρημένη και αν προσπαθεί να είναι, πάντοτε σημαδεύεται από ιστορικά συμβάντα και έτσι “αιχμαλωτίζεται" και με ένα τρόπο εμπλέκεται σε μια στρατηγική, σε μια επιτακτικότητα της χρονικής συγκυρίας. Τα λέω αυτά επειδή οι συλλογισμοί μου θα είναι οπωσδήποτε γενικοί και δεν θα υπεισέλθω στο συγκεκριμένο θέμα των μητροπολιτικών συγκρούσεων. Ελπίζω ωστόσο ότι οι συλλογισμοί αυτοί θα σκιαγραφήσουν τα ίχνη μιας στρατηγικής.
......................................................................
Προτείνω να χρησιμοποιούμε αυτό τον όρο, τη μητρόπολη, για να προσδιορίσουμε τον νέο αστικό οικοδόμημα που αναδύεται παράλληλα με τη διαδικασία μετασχηματισμού που ο Michel Foucault όρισε ως τη μετατόπιση από την εντοπισμένη στο έδαφος εξουσία του προηγούμενου καθεστώτος, της κυριαρχίας, στη νεωτερική βιοεξουσία, η οποία ως πρωτεύον χαρακτηριστικό έχει την διακυβέρνηση του πληθυσμού.
Αυτό σημαίνει ότι για να καταλάβει κάποιος τι είναι η μητρόπολη χρειάζεται να καταλάβει τη διαδικασία δια της οποίας η εξουσία προοδευτικά παίρνει το χαρακτήρα της διακυβέρνησης των πραγμάτων και των ζώντων, ή καλύτερα το χαρακτήρα μιας οικονομίας. Οικονομία δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά διακυβέρνηση, τον 18ο αιώνα, τη διακυβέρνηση των ανθρώπων και των πραγμάτων. Η πόλη στο φεουδαρχικό σύστημα του προηγούμενου καθεστώτος βρισκόταν διαρκώς σε μια κατάσταση εξαίρεσης αναφορικά με τις τεράστιες επικράτειες της εξουσίας, σχετικά αυτόνομη από τις μεγάλες επικράτειες της εξουσίας. Έτσι θα έλεγα ότι η μητρόπολη είναι η ρύθμιση ή το σώμα των ρυθμίσεων που αντικαθιστά την πόλη όταν η εξουσία μετατρέπεται σε διακυβέρνηση της ζωής και των πραγμάτων.
..........................................................
Επιστρέφοντας στη μητρόπολη, η προσέγγισή μου είναι ότι δεν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια διαδικασία ανάπτυξης και γιγάντωσης της παλιάς πόλης, αλλά με την εγκαθίδρυση ενός νέου παραδείγματος, τα χαρακτηριστικά του οποίου πρέπει να αναλυθούν. Αναμφίβολα, ένα από τα κύρια γνωρίσματά του είναι ότι υπάρχει μια μετατόπιση από το μοντέλο της πόλης εντοπισμένης σε ένα κέντρο, το οποίο είναι, ένα δημόσιο σημείο ή μια αγορά, σε μια νέα μητροπολιτική εδαφικοποίηση που σίγουρα τοποθετείται σε μια διαδικασία απολιτικοποίησης, τα αποτελέσματα της οποίας είναι μια παράξενη ζώνη όπου είναι αδύνατο να αποφασιστεί τι είναι ιδιωτικό και τι είναι δημόσιο.
Ο Michel Foucault προσπάθησε να καθορίσει μερικά από τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά αυτού του αστικού χώρου σε σχέση με τη μορφή διακυβέρνησης. Σύμφωνα με αυτόν, υπάρχει μια σύγκλιση δύο παραδειγμάτων που ήταν έως τώρα ευδιάκριτα: η λέπρα και η πανούκλα. Το παράδειγμα της λέπρας βασίστηκε σαφώς στον αποκλεισμό, απαίτησε να τοποθετούνται οι λεπροί έξω από την πόλη. Σε αυτό το μοντέλο, η καθαρή πόλη κρατά το ξένο εκτός των ορίων της. Πρόκειται για το μεγάλο εγκλεισμό: κλείσιμο και αποκλεισμός.
....................................................
Έτσι υπάρχει μια διπλή αιχμαλωσία: από τη μια το δίπολο του ασθενούς/υγιούς, τρελού/κανονικού κ.λπ. και από την άλλη μια ολόκληρη περίπλοκη διαδικασία διαφοροποιημένων ρυθμίσεων των τεχνολογιών και των τεχνικών που υποκειμενοποιούν, εξατομικεύουν και ελέγχουν τα υποκείμενα. Αυτό είναι ένα πρώτο χρήσιμο πλαίσιο για έναν γενικό καθορισμό του μητροπολιτικού χώρου σήμερα, και εξηγεί επίσης τα πολύ ενδιαφέροντα θέματα για τα οποία μιλούσατε: είναι αδύνατο να καθοριστούν μονόπλευρα τα σύνορα, οι τοίχοι, η ταξινόμηση, επειδή είναι το αποτέλεσμα της δράσης αυτού του διαφορετικού παραδείγματος: όχι άλλος ένας απλός δυαδικός διαχωρισμός αλλά η προβολή σε αυτό το διαχωρισμό μιας σύνθετης σειράς διαδικασιών και τεχνολογιών συνάρθρωσης και εξατομίκευσης.
Θυμάμαι τη Γένοβα το 2001: Σκέφτηκα ότι ήταν ένα πείραμα για να μεταχειριστούμε το ιστορικό κέντρο της παλαιάς πόλης, που χαρακτηρίζεται ακόμα από μια αρχαία αρχιτεκτονική δομή, για να δούμε πώς σε αυτό το κέντρο κάποιος θα μπορούσε ξαφνικά να δημιουργήσει τοίχους, πύλες που όχι μόνο είχαν ως λειτουργία να αποκλείουν και να χωρίζουν, αλλά υπήρχαν εκεί για να συναρθρώνουν διαφορετικούς χώρους και να εξατομικεύουν το χώρο και τα υποκείμενα. Αυτή η ανάλυση που συνοπτικά παραθέτει ο Foucault μπορεί να αναπτυχθεί και να βαθύνει ακόμη περισσότερο. Αλλά τώρα θέλω να τελειώσω με μια διαφορετική σημείωση και να επικεντρωθώ σε ένα διαφορετικό σημείο.
Είπα ότι η πόλη είναι ένα σχέδιο ή ένα σύνολο σχεδίων. Η θεωρία στην οποία αναφερθήκατε νωρίτερα είναι μια συνοπτική ιδέα μέσω της οποίας κάποιος θα μπορούσε να διαιρέσει την πραγματικότητα από την μια πλευρά σε ανθρώπους και ζωντανά όντα, και από την άλλη πλευρά στα σχέδια που συνεχώς αιχμαλωτίζουν και μας κατανικούν. Ωστόσο, το τρίτο θεμελιώδες στοιχείο που καθορίζει ένα σχέδιο, για τον Foucault, είναι η σειρά διαδικασιών υποκειμενοποίησης που προκύπτουν από τη σχέση, σώμα με σώμα, μεταξύ των ατόμων και των τεχνολογιών. Δεν υπάρχει τεχνική χωρίς διαδικασία υποκειμενοποίησης. Για να αναφερθεί κάποιος σε αυτές τις τεχνολογίες της πόλης πρέπει να αντιλαμβάνεται μια ταυτόχρονη διαδικασία υποκειμενοποίησης. Η διαδικασία αυτή σημαίνει δύο πράγματα: αυτή που οδηγεί ένα άτομο να δέχεται και να συνδέεται με μια ατομικότητα και μια μοναδικότητα, αλλά ταυτόχρονα να υποτάσσεται σε μια εξωτερική δύναμη. Δεν υπάρχει καμία διαδικασία υποκειμενοποίησης χωρίς τις δύο αυτές τις πτυχές.
Αυτό που συχνά λείπει, φυσικά και στο κίνημα, είναι η συνείδηση αυτής της σχέσης, η συνειδητοποίηση ότι κάθε φορά που κάποιος υιοθετεί μια ταυτότητα εκείνη τη στιγμή κάποιος άλλος υποτάσσεται.
..............................................
Αναφέρομαι στο οντολογικό επίπεδο ή στο σπινοζικό επίπεδο που θέτουν υπό διερώτηση τη δυνατότητα/ή τη δύναμη των υποκειμένων να δράσουν. Τι είναι αυτό δηλαδή που στις διαδικασίες με τις οποίες ένα υποκείμενο υιοθετεί μια ταυτότητα, οδηγεί σε μια αλλαγή, σε μια αύξηση ή σε μια μείωση της δύναμης κάποιου/ κάποιας να δράσει. Στερούμαστε αυτήν τη γνώση και αυτό ίσως κάνει τις μητροπολιτικές συγκρούσεις που βιώνουμε σήμερα σχετικά αδιαφανείς.
Σκέφτομαι ότι μια αντιπαράθεση με τις μητροπολιτικές τεχνολογίες θα είναι μόνο δυνατή όταν διεισδύσουμε στις διαδικασίες υποκειμενοποίησης που η μητρόπολη παράγει με έναν πιο δομικό τρόπο, βαθύτερο. Επειδή σκέφτομαι ότι η έκβαση των συγκρούσεων εξαρτάται από αυτό: από τη δύναμη να δράσει και να επέμβει στις διαδικασίες υποκειμενοποίησης, προκειμένου να φτάσει σ’ εκείνο το στάδιο που θα αποκαλούσα σημείο ακυβερνησίας. Η ακυβερνησία όπου η εξουσία ναυαγεί στο ίδιο το σχήμα διακυβέρνησής της. Η ακυβερνησία που αποτελεί πάντοτε την αφετηρία και το όριο εκκίνησης της πολιτικής.
Το post έγινε από τον Ανδρέα Μητρόπουλο
xxx
Να μην ξεχνάμε, τέλος, ότι αυτή η πρακτική εφαρμόζεται ευρύτατα σήμερα από αυτούς που λαμβάνουν τις αποφάσεις
- διοικητικό στελέχος: παρακαλώ κάνετέ μία αναφορά παραπόνου/πρότασης στην υπηρεσία και θα την εξετάσουμε με τη δέουσα προσοχή
- στρατιωτικός: όποιος έχει παράπονο να βγει στην αναφορά του λόχου/να βγεί παραπονούμενος (!)
- γενικές συνελεύσεις στις σχολές
Σε αυτές τιςπεριπτώσεις η απόφαση έχει ήδη ληφθεί και ο αποφασίζων για διάφορους λόγους (τυπικού,ς ευταξίας, συνείδησης, για να είναι καλυμμένος) κάνει μία υποκριτική/κάλπικη/αυτοαναιρούμενη πρόσκληση για συμμετοχή του άλλου...
Σύνάντηση για συζήτηση
θα σημειώσω κάποιες σκέψεις μου για τη συνάντηση που κάναμε την Τετάρτη στις 24/2/2009 στο cafe της σχολής αρχιτεκτόνων στις 14:30.
Θέσαμε κάποιες πολύ βασικές γραμμές για την έρευνα μας, όπως
-να δούμε τί σημαίνει top-down και bottom-up, και ποιες οι ποιοτικές διαφορές τους
-εντοπίσαμε ως ειδοποιό διαφορά τη συνδρομή/συμμετοχή του άλλου στη διαδικασία λήψης απόφασης
- να αποσαφηνιστεί τί θεωρείται συνδρομή ενός υποκειμένου σε μία εργασία. Σημειώσαμε ότι επειδή υπάρχουν πολλά επίπεδα συνδρομής, από την απόλυτα έμμεση (πχ κάτι που άκουσα σε ένα τραγούδι με επηρέασε στη λήψη απόφασης, άρα μπορώ να θεωρήσω ότι ο στιχουργός συμμετέχει εντελώς έμμεσα) έως στην απόλυτα άμεση (πχ καλώ τακτικά μία επιτροπή πολιτών από τον Ωρωπό στο γραφείο μου να με επηρεάζει όσο θα σχεδιάζω μία πλατεία στην περιοχή τους να συζητήσει μαζί μου και μαζί να διαμορφώσουμε την απόφαση). Είπαμε ότι θα ήταν πολύ σημαντικό για να ξεκαθαρισει το τοπίο, να αποσαφηνίσουμε τις διάφορες στρωματοποιήσεις αυτές.
-παράσταση αυτής της μελέτης με διαγράμματα (σχήμα, χρώμα, μέγεθος των ατόμων που εμπλέκονται στη λήψη απόφασης), όπως φαίνεται στην εικόνα. Αυτό μάλλον θα βοηθήσει αρκετά στη μεθοδολογία της εργασίας.
Αυτές είναι κάποιες πρώτες σκέψεις, αν έχετε κάτι να προσθέτε, να το συζητήσουμε
Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009
Top-Down, Middle-Out, Bottom-up
http://blogs.isixsigma.com/archive/are_all_six_sigma_deployment_models_equal.html
IFaP : Middle Out Architecture
There is some discussion these days about "middle out" architecture. The key idea in "middle out" is that it is neither top down nor bottom up. So what does that mean?
Top down architecture means to take the entire enterprise and create a model with large, vague, blocks of functionality. The architect then drills down on each block, adding details and fleshing out the design, until a sufficiently detailed design is created. It's basically Functional Decomposition 101.
Bottom up architecture means to allow different teams to create whatever services they want, set up an infrastructure for sharing them, and then stepping back, hoping magic will happen. Sometimes it does. Usually, it's just chaos.
You cannot craft a work of art by pouring a bucket of sand on the street, and you cannot craft an efficient enterprise by endorsing services and then standing back to 'watch things happen.'
Middle out architecture starts at the center. The goal of middle out architecture is to create a stable 'center' as an abstract combination of Identifier standard, Format standard and Protocol standard (an IFaP). This abstract combination is something that allows variation both in the business uncertainties (where a business would consume a service in a composable manner) and in technology uncertainties or variations (where the technologies to be consumed could be widely different). This is often illustrated as an Hourglass shape, with the narrow waist being the IFaP.
http://blogs.msdn.com/nickmalik/archive/2007/02/08/ifap-middle-out-architecture.aspx
Αν θέλετε μπορείτε να το σχολιάσετε.
Αν δεν είστε εξοικειωμένοι με το blog μπορείτε να τα στείλετε με mail στο pegyzali@yahoo.gr και να τα ανεβάσω εγώ.
Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009
οκ, μπορούμε να συναντηθούμε
Στις 24 Φευρουαρίου να συναντηθούμε στις 14:30 στο ΕΜΠ
(πριν το μάθημα Πλαστική και Σύγχρονα Επικοινωνιακά Μέσα Απεικόνισης του Χώρου)
για να συζητήσουμε το πλαίσιο του project Finaly, what are we going to do
όποιον τον ενδιαφέρει μπορεί να έρθει.